Κοντοσφύρης Χάρης

Οι κοινωνίες φροντίδας βασίζονται στην προνόηση και τη μέριμνα. Η κοινωνική μεριμνά έφτασε στον κολασμό, τον έλεγχο, την επιτήρηση και οι φροντίδες παρέχονταν μέσα σε περιοριστικούς χώρους με πειθαρχικούς και καθυποτακτικούς στόχους. Το κοινωνικό πρόσημο είτε προέρχεται από κοινωνίες κυριαρχίας και ηγεμονίας είτε από κοινωνίες δημοκρατικές, ενορχηστρώνει τις επιπτώσεις των συνεπειών του ελέγχου, αποφασίζει κεκλισμένων των θυρών. H ευθύνη μετά καταμερίζεται σε άπαντες ως συνευθύνη.
Αυτή η τοίχιση, η πίσω από τον τοίχο προνόηση για ότι ανοργάνωτο, εμφανίζονταν στην κοινότητα (ασθένεια, αντίσταση, φοροδιαφυγή, εγκληματικότητα, παραβατικότητα, ασυνειδησία), λειτούργησε προς όφελος της εξουσίας που τη χρηματοδοτούσε. Όλος ο 18ος αιώνας με κορύφωση τον 20ο, λειτούργησε πάνω στον κόλαφο της καθυπόταξης και περιορισμού του σώματος μέσω της βίας, του εγκλεισμού και της παραδειγματικής δημόσιας τιμωρίας. Η κοινωνία του έλεγχου είχε ανατείλει. Σήμερα η δημοκρατική εκδήλωση των έξεων και της σκέψης βοήθησε στην οργάνωση περιορισμών και αυτοπεριορισμών. Γκέτο , φυλακές, mall, bulling αποτελούν μερικές από τις διαχειρίσεις του άχρονου σώματος και σωματικού χρόνου. Η περίκλειστη αρχιτεκτονική (φυλακές, σχολεία, νοσοκομεία ), η στεγασμένη πλατεία (mall) αξιοποιούν τον χρόνο εκφοράς του σώματος για εκπαίδευση, σωφρονισμό, κατανάλωση και διασκέδαση, ώστε να είναι αποδοτική μέσα από την οργανωμένη κατανομή του χώρου και την επεμβατικότητα στο χρόνο των εκδηλωμένων. Η διαχείριση γίνεται με τεχνικές έλεγχου και εποπτεύουσες τεχνολογίες. Από το «θέατρο του κολασμού» φτάνουμε στο «θέατρο του κελευστού» Ο κελευσμένος είναι ο νεάνθρωπος που ιδιοθελώς εκδηλώνεται (εντοπισμένη παρουσία), και προσχωρεί σε δομές φροντίδας με

διαμεσολάβηση υποστηρικτική, δικαστική, ιατρική και καταναλωτική. Η επιτήρηση γίνεται από απόσταση (διαδικτυακό αποτύπωμα) και η έξη αναφύεται στα κοινωνικά δίκτυα ως προδήλωση . Η συναίνεση του κοινωνικού σώματος είναι πιο εύκολη μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και η διασπορά της επιτήρησης είναι παντού και πάντα.
Έγκλειστοι όλων των κοινωνιών ενώθηκαν στο αλγοριθμικό δικτυακό κόσμο του 2022. Στην πανδημία του 2019 η συγκίνηση της ολικής ιατρικής φροντίδας οδήγησε σε εφαρμογή χωρικών και χρονικών περιορισμών. Η εμπειρία ήταν καθολική, φοβική και εύστοχα ομηρική. Οι τοίχοι των σπιτιών πιτυοκάμφθηκαν , καναπέδες και κρεβάτια “προκρούονταν” τους άεργους. Τα πατώματα όλων των κατοικιών γλιστρούσαν, ήταν ασταθή και στενωπά. Ο περιορισμός εκατομμυρίων ατόμων στο συνεχές του χώρου, ωρίμασε την εμπειρία της εφαρμογής εποπτείας κινούμενων ατόμων σε συνεχές περιβάλλον, στον ατέρμονο χώρο.
Ο Ανδρέας κάνει έναν άθλο στο Δρομοκαΐτειο των πρώτων δεκαετιών λειτουργίας του. Υποβαστάζει τον τοίχο της πόρτας για να βόσκουν τα πτεινά του ουρανού ανεμπόδιστα στο δάπεδο του κελιού. Σκιερός καραγκιόζης στην παράγκα της ζωής του οδηγεί : « Πού οδηγώντας / Πού οδηγώντας τα λουλούδια / στη φθορά / ο άνθρωπος-πετεινός ανάβει / μόνος του καίει / καθώς ορμάει απ’ το σκοτεινό του μέτωπο / η έκσταση / ουράνιο τόξο /μες στα μάτια του / κρύβει το αυριανό φοβερό σκοτάδι/ γυρίζει μόνος μες στον κήπο των αστερισμών / μια ματωμένη πέτρα στον εγκέφαλό του / κόκκινη αιχμή ρίχνει το ρίγος / στο χαρτί / βουίζοντας / με δεμένα μάτια / χρυσός / άρρωστος πετεινός / έρχεται το τραγούδι » Σφραγίδα ή Η όγδοη σελήνη (1964)Μ. Σαχτούρης