Φίλιππος Τσιτσόπουλος

Φίλιππος Τσιτσόπουλος, “Άμλετ, πιότερα χαμένος κι από ένα χταπόδι μέσα σ’ ένα γκαράζ!”

Σε μια σειρά από δράσεις, εγκαταστάσεις και βιντεοπροβολές, σε δύο συνεχόμενα δωμάτια του Δρομοκαΐτειου, έχουμε την ευκαιρία να επανεξετάσουμε τον Άμλετ ως μια λίμνη εν θερμώ, ένα αυλάκι γεμάτο από όλα όσα δεν είμαστε σε θέση να αναφέρουμε χωρίς να τρέμουμε. 

Μέσα από τον Χάινερ Μύλλερ, τον Χάντκε, τον Γκλέν Γκούλτ, ένα χταπόδι, το πιάνο, τα αεροπλάνα, το πέταγμα, την παρέκκλιση του μυαλού μας, τη μουσική που μπορεί να συνθέσει την αγωνία μας, ενώ η καθημερινότητα μας κοροϊδεύει την πτήση μας.

 Και είναι ακριβώς το χταπόδι που αποκτά τοτεμικές φαντασματικές ιδιότητες, καταδικασμένο να είναι επίγονος του εαυτού του. 

Στη Μυθολογία του χταποδιού, ο Roger Caillois προειδοποιεί ότι πρόκειται για ένα γεμάτο αγνότητα ον, που μια μοιραία ανυπέρβλητη κατάσταση το κάνει να περάσει σε λιβιδινικό στάδιο. «Το μελάνι δεν καμουφλάρει την ατονία της αβυσσαλέας ύπαρξής μου», λέει ο Άμλετ κατά την διάρκεια της περφόρμανς. 

Με άλλα λόγια “Έχω μια δυνατή προδιάθεση για πέταγμα, αλλά δεν έχω πού να πετάξω” αναφωνεί ο Ρότζερ Γουότερς στο Δε Γουόλ. 

Ο Άμλετ έγκλειστος, παίζει αόρατο πιάνο πάνω σε σπασμένα από ατυχήματα ή κατεστραμμένα από τους πολέμους και τρυπημένα με σφαίρες φτερά αεροπλάνων. Φορώντας διαφορετικές μάσκες συνομιλεί με το φάντασμα του πατέρα του, κατασκευάζοντας μοντέλα από αεροπλάνα στο κρεβάτι του Δρομοκαϊτείου.

Έχει σαν σύμβουλο τη σκέψη του βασιλιά και το σκήπτρο του τρελού, που στις δράσεις του Τσιτσόπουλου είναι ένα χταπόδι το οποίο είναι και αυτό έγκλειστο.

Οι σειρές περφόρμανς που επαναλαμβάνονται συχνά και φιλμάρονται μαζί με την βίντεο εγκατάσταση που ανανεώνεται από τα αρχεία έχουν σκοπό να μετρήσουν μέχρι ποιο βαθμό ένα υγιές μυαλό μπορεί να φανταστεί την τρέλα και τον εγκλεισμό μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο της σκέψης, το γκαράζ της ύπαρξής μας, εκεί που ο εγκέφαλος προσπαθεί να ορίσει και να καταλάβει τι έχει συμβεί σε αυτή την απουσία, όπως λέει ο Μπέκετ στο End of the game: από τι πέθανε η Μητέρα Πέγκυ? “από σκοτάδι”. Ένας Άμλετ χαμένος σαν “ένα χταπόδι μέσα σ’ ένα γκαράζ”.