Την ημέρα που επισκέφτηκα το Δρομοκαΐτειο για να δω τον εκθεσιακό χώρο, καθώς έφευγα, είδα μια σκηνή που με συγκίνησε κι αποτέλεσε -τελικά- την πηγή έμπνευσης του έργου μου.
Μια γυναίκα μέσα από τα κάγκελα χάιδευε και φιλούσε το πρόσωπο ενός άντρα, που βρισκόταν απ’ έξω.
Εκείνη έμοιαζε ήρεμη και χαρούμενη, ενώ ο άντρας ήταν φανερά στενοχωρημένος, απαρηγόρητος.
Η γυναίκα έδινε κουράγιο στο σύντροφο της, ο οποίος ζούσε ελεύθερος στην κοινωνία.