Μάρκος Ευλογημένος

«τρώω αργα και σταθερά τα σωθικά μου …
άνοστα πλέον περιμένουν τη χαριστική βολή …

Το Ρίγος εξαπλώνεται στο σώμα μου, η Κενότητα σφύζει ακόμη μια φορά από ζωή και ο Πόνος εισχωρεί με δύναμη μέσα στο κουφάρι μου επιβεβαιώνοντας πως η Άγια αυτή Τριάδα θα μου προσφέρει για ακόμη μία φορά τη σιχαμερή αυτή αλλά γλυκιά ηδονή του Τέλους.»

Το έργο που παρουσιάζεται αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο της πρώτης γραφικής μου νουβέλας με τίτλο “Dellirium Pills”. 

Το Dellirium Pills είναι ένας κόσμος συναισθηματικής αστάθειας και παράλογης νόησης που συμπλέει με τον εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή, ο οποίος μέσω του “χαπιού” ψάχνει σε εθισμούς, προσωπικές σχέσεις και ηδονές, την αρχέγονη αγάπη και ασφάλεια που βίωνε στη μήτρα.

Ως κεντρικός συμβολισμός του έργου, το «χάπι», εκφράζει την αέναη αναζήτηση της αποδοχής και της αγάπης, την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, την προσφυγή στις εξαρτήσεις και ενδόμυχα κρύβει τη ρομαντικοποίηση του θανάτου και της αυτοκαταστροφής. 

Το τέλος του ταξιδιού, το οποίο αναζητά ο πρωταγωνιστής, το χρυσόμαλλο δέρας του, δεν είναι άλλο από τη γλυκιά άφεση και τη θέληση να φορέσει ξανά το ζεστό αμνιακό του κουκούλι, μια κατάσταση που προσομοιάζει πολύ στην ακινησία του θανάτου και τον καθολικό τελικό προορισμό του ανθρώπου: τον τάφο. 

Η αδυναμία του αρχικά να αναπαράξει αυτήν την τέλεια κατάσταση τον οδηγεί στην εξάρτηση και την τάση να γαντζώνεται από την θρησκεία, τον έρωτα και από τους υπόλοιπους ανθρώπους, από τους οποίους μοιραία απογοητεύεται συνεχώς.
Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο έχει φτάσει σε ένα σημείο να θρέφεται από τον πόνο και την ταπείνωση. 

Να παραδίνεται με μανία στο μαζοχισμό που του έχει προκαλέσει η αποσεξουαλικοποίηση του έρωτα και η σεξουαλικοποίηση του θανάτου, καθιστώντας τον τελευταίο, πηγή ηδονής. Μπαίνοντας όμως, σε ένα ναρκωτικό ταξίδι, όλοι του οι φόβοι και οι επιθυμίες παίρνουν σάρκα και οστά. 

Όταν τελικώς βγαίνει από αυτό αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή καταπίνοντας το τελευταίο χάπι, το χάπι της αυτοεκτίμησης.