Μάνια Μπενίση

Η σειρά έργων Human Failure Mechanisms πραγματεύεται την έννοια της αστοχίας, του ρήγματος, της κάμψης, της αλλοίωσης, της παραμόρφωσης και τελικώς της έλλειψης ακεραιότητας ως κοινό στοιχείο στα ανθρώπινα όντα και τα υλικά πράγματα.

 Το γλωσσάριο της επιστήμης της βραχομηχανικής που χρησιμοποιείται για να περιγραφούν και να ταξινομηθούν οι αστοχίες πάνω σε ένα μή ακέραιο σώμα βράχου, εμφανίζει σε όρους παραμέτρων φόρτισης (stress) και αστοχίας (failure) εντυπωσιακές αναλογίες με την ορολογία της ψυχολογίας και των μετατοπίσεων και βλαβών που εξετάζονται και σε όρους ψυχικής ακεραιότητας. Η εικαστική αναπαράσταση ως ένα είδος τυπολογίας της μορφής, της έντασης και της προέλευσης μιας σειράς βλαβών, περιγράφεται με αυθεντικούς όρους συμπεριφοράς των βράχων και ανασύρει λεκτικά μηχανισμούς απώλειας μιας αρχικής ιδεατής ακεραιότητας του σώματος, παραπέμποντας ευθέως στα ανθρώπινα.

Τα εικαστικά έργα πλαισιώνονται με μία πρωτότυπη ηχητική αναπαράσταση των αστοχιών: πειραματικές ηχογραφήσεις των αντιληπτών ήχων που εκπέμπονται κατά την ρηγμάτωση του ακέραιου βράχου (acoustic emmissions) αφορούν στο χρονικό σημείο έναρξης της θραύσης, κάτω από έναν επερχόμενο βόμβο αύξησης του φορτίου, αλλά και την αλληλουχία της κάθε επάλληλης ρωγμάτωσης (fault / fracture) εωσότου να καμφθεί πλήρως η αντοχή του σώματος. 

Η σειρά έργων Human Failure Mechanisms συνθέτει ένα τοπίο στο οποίο κυριαρχεί η έννοια και το βίωμα της θραύσης και παραμόρφωσης ενός φυσικού σώματος και άρα της απώλειας μιας προϋπάρχουσας ακέραιας (intact) συνθήκης, ίσως μόνο θεωρητικής.