Κωστής Βελωνης

Σε αυτή την ενότητα επιχειρώ να θέσω το ζήτημα της εξαφάνισης του εαυτού , όχι με την έννοια του φυσικού θανάτου αλλά με την έννοια της επιθυμίας να εξαφανίσει κάποιος τον εαυτό του ως φυσική παρουσία. 

Το ≪εξαφανισμένο πορτραίτο≫ λειτουργεί σε αυτό το πλαίσιο της απορρόφησης προς τον εαυτό. Ο τρόπος που το επιχειρώ αφορά κάποιες συνθέσεις που δίνουν έμφαση στα κενά και τ ‘ανοίγματα πλεγμάτων και περιφράξεων, καθώς και με τη χρήση του καθρέφτη. 

Ως ≪πρακτική εξαφάνισης≫ στο αφηγηματικό επίπεδο επικεντρώνομαι στους ελληνικούς μύθους (η περιοδική εμφάνιση της Περσεφόνης στη γη, η μετατροπή της Δάφνης σε δέντρο) αλλά με τη πρόθεση να διαπραγματευτώ και μια κουλτούρα της νεωτερικής απορρόφησης προς τον εαυτό με έργα σταθμούς όπως το δημοφιλές έργο του Μανέ ≪Un bar aux Folies Bergere” ( 1882) στο οποίο μια νέα γυναίκα πίσω από το μπαρ είναι έτοιμη να εξυπηρετήσει του πελάτες ενώ ταυτόχρονα το άτονο βλέμμα της υποδηλώνει την απουσία της από το θορυβώδες με πολλά ερεθίσματα χώρο διασκέδασης. 

Απέναντι σ’ ένα ψηφιακό μηχανισμό που στοχεύει στη θεαματικοποίηση του εαυτού και στο θραυσματικό του εκτόπισμα μέσα από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης , το ≪εξαφανισμένο πορτραίτο≫ υποστηρίζεται σ’ ένα λευκό πλέγμα για να επιτρέψει την απουσία του εαυτού. 

Ένα δεύτερο στρώμα ανάγνωσης αφορά την φιγούρα του Πιερότου του οποίου η καθολικότητα της λευκής στολής του επιτρέπει την αποδυνάμωση του από την δέσμευση με την καθημερινότητα συντελώντας στην αυτοκατάργησή του.