Θωμάς Διώτης

Από την αιώνια καθήλωση στην αποασυλοποίηση πόση απόσταση μπορεί να διανυθεί; Όταν η έγκλειστη για χρόνια κότα μιας βιομηχανίας, βρίσκεται έξω από το κλουβί της, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να σταθεί όρθια, πέφτει στο έδαφος πανικόβλητη μέχρι να την επανατοποθετήσουν στην θέση της. 

Αντίστοιχα, μια ψυχή ντροπιασμένη που διανύει έναν ατέρμονο κύκλο εγκλεισμού σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα και καταφέρνει να αφεθεί στιγμιαία ελεύθερη, επιστρέφει πίσω στο «κλουβί της» με τις καλά κλειδωμένες πόρτες της κοινωνίας. 

Στα στάδια γαλούχησής της, η ψυχή αυτή έρχεται αντιμέτωπη με τις σκληρές διαταραχές του κοινωνικών συστημάτων, όπου κανείς δεν την αγκαλιάζει.

 Εγκαταλελειμμένη πια, το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να θυμάται όσα συνέβαιναν έξω από τους τέσσερεις τοίχους, όταν η σκέψη της ακόμα ήταν αθώα και ανέμελη στην παιδική της ηλικία. Σε ένα κλειστό γκρίζο περιβάλλον, ξεπροβάλλουν χρώματα, ανακατεμένα με εικόνες από εκείνον τον καιρό. Όμως… σαν να θόλωσαν. 

Το έργο οπτικοποιεί την αποϋλοποίηση μιας ψυχής έγκλειστης, γεμάτης όμορφες εικόνες από χρόνια ενεργά, τα οποία μέσα στον ατέρμονο κύκλο εγκλεισμού καταστάληκαν και καθηλώθηκαν σε ένα περίκλειστο χώρο.

 Όνειρα και αναμνήσεις από πλαστικό που έχει λιώσει μέσα από την φωτιά της επιθυμίας για ελεύθερη σκέψη σε κάθε στιγματισμένη ψυχή από το σκληρό μάτι της κοινωνίας. Η εγκατάσταση παρουσιάζει μια άλλη όψη του «ένοχου μυστικού» της σύγχρονης κοινωνίας, φωτίζοντας την αθέατη πλευρά του κόσμου που ζει στους κοιτώνες των ψυχιατρικών ιδρυμάτων, εκεί που δεν υπάρχει τίποτα περίπλοκο και όλα φαντάζουν τόσο ζωντανά.