Δημήτρης Ρεντούμης

Ο Δ. Ρεντούνης χειρίζεται τα υλικά του έργου του και φτάνει σε αυτό χρησιμοποιώντας τα καθαρά αλληγορικά.

 Το οργανικό, ευπαθές χαρτί που φθείρεται, διαπερνάται και αλληλοεπιδρά με το περιβάλλον του, επηρεαζόμενο άμεσα από αυτό, τοποθετείται στο χώρο του Αγ. Ισιδώρου, αφού έχει υποστεί διεργασίες τεχνητής, μηχανικής εξασθένησης από τον καλλιτέχνη. 

Αποτέλεσμα, μία ταυτολογία μεταξύ του καταπονημένου (από τον ίδιο τον άνθρωπο) υλικού που βρίσκεται και επηρεάζεται από τον χώρο εγκλεισμού του και του σωματικού και ψυχικού βάρους τού να βρίσκεται κανείς σε περιβάλλον απομόνωσης.

Το χαρτί, επεξεργασμένο αρχικά από τον άνθρωπο για να ανταποκρίνεται στις απαιτητικές ανάγκες του, καταλήγει να μεταχειρίζεται με πλεονεξία ώσπου να μην μπορεί πια να ανταπεξέλθει και σκίζεται. 

Εδώ, ο καλλιτέχνης κάνει μία ποιητική αλληγορία μεταξύ της πρώτης ύλης του και του Τροφίμου του Δρομοκαΐτειου. 

Ποιητική αλλά παράλληλα άμεση και σκληρή, όπου το νόημα βρίσκεται στο ίδιο το υλικό που έχουμε μπροστά μας, χειροπιαστό και αδύνατο να αποφύγουμε, και όχι στη σφαίρα του θεωρητικού και υποκειμενικού.