Γιάννης Μήτρου

Πρόκειται για μια εγκατάσταση από λευκά πλακάκια η οποία εκτείνεται σε 8 m2 στο χώρο, δημιουργώντας μια αυτόνομη χωρικότητα (“spatialite”, M.Merleau-Ponty).

Τα κομμάτια μεταξύ τους συνδέονται μέσω μιας εφαπτομενικής σχέσης. 

Η σωματικότητα της εγκατάστασης αλληλεπιδρά με τη σωματική παρουσία του θεατή τόσο κατά την κίνησή του πάνω σε αυτά όσο και με την οριοθέτηση που προκαλείται σε σχέση με τον υπόλοιπο υπαρκτό χώρο δομώντας μια performativity. 

Το «λευκό όριο» παραπέμπει σε μία σημασιολογική αναφορά του «λευκού κελιού» με την έννοια ενός τρίπτυχου: φαντασιακό-συμβολικό-πραγματικό. Ο γερμανικός όρος που μεταφράζεται ως «δοκιμασία της πραγματικότητας» είναι μια φροϋδική έννοια της αντιληπτικής δυνατότητας του υποκειμένου ως διαφοράς με τη ψευδαισθητική αρχή, όπως την ερμηνεύει ο Φρόυντ κυρίως στο Μεταψυχολογικό συμπλήρωμα της Θεωρίας του Ονείρου (1917). 

Εδώ ερμηνεύεται ως μια οριακή δυνατότητα του συστήματος Αντίληψη-Συνείδηση να προσλάβει τις πολλαπλές κατασκευές των πραγματικοτήτων στη συγχρονία. 

Από την άλλη, το εμμενές ασυνείδητο διαμορφώνει τη σχέση του υποκειμένου με το πραγματικό με όρους σύγκρουσης με αυτές (τις πραγματικότητες).