Βάλλυ Νομίδου

Ξεκίνησα με την ιδέα ότι ναι, είναι δυνατόν, να υπερέχει το κλίμα της συγκέντρωσης μέσα σε ένα δωμάτιο στέρησης, απομόνωσης.

 Ένα κελί, που μετατρέπεται όμως σε τόπο εγκαρτέρησης και δημιουργίας. Όμως ο Τόπος αντιστέκεται. Είναι τόσο ισχυρή εκεί μέσα, η ενέργεια της Ζημιάς! 

Η Απανθρωπιά και η Λύπη ακόμα είναι εκεί. Κυβερνούν και διώχνουν έξω όλες τις πιθανές αφηγήσεις, που δεν τις αφορούν. 

Αυτή η αίσθηση, ασυνείδητα με υπέβαλλε στο να αναδείξω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το ίδιο το «πορτραίτο» αυτής της συνθήκης. 

Ας τολμήσω να πώ, το πορτραίτο της Ζημιάς. Αυτής της ανεπανόρθωτης Ζημιάς. Σύγχυση-φόβος-αδυναμία ορατότητας-εγκλωβισμός- εγκλεισμός σε μία ζωή βάσανο. Έτσι λοιπόν, είπα να δώσω και να δω καλύτερα, το μπούστο ενός χάρτινου αγγέλου, που δεν θα πετάξει. 

Υπάρχει εμπόδιο στο βλέμμα του. Καρφωμένος ή και στηριγμένος, λίγο όμως – περισσότερο μετέωρος. 

Ταλαντεύεται επάνω σε ένα γκρι χαρτονένιο ντουλάπι. Ντουλάπι? Σπίτι? Μέσα στο Μαύρο. Που είναι μόνο δικό του, δεν υπάρχει παντού μέσα στο κελί του. 

Όπου είναι αυτός, τον ακολουθεί και τον αναδεικνύει. Ίσως και ένα πραγματικό αντικείμενο, του άλλου κόσμου, για μια ελάχιστη προσωρινή στάση, ένα σκαμνί ίσως ή τίποτα.