Αντώνης Βολανάκης

Η καλλιτεχνική πρακτική διερευνά το πώς οι γυναικείες αφηγήσεις μπορούν να διαβρώσουν ηγεμονικά αφηγήματα και πώς οι συναντήσεις μεταξύ αγνώστων μπορούν να παραγάγουν δήλη αλλά αχαρτογράφητη γνώση.

 Στο έργο “Ρετάλι” χρησιμοποιώ μαλακά υλικά και χειροποιητικές πρακτικές. Σε ένα εγκατελελειμένο σπίτι στη Σίφνο βρήκα ρετάλια από αλατζά. 

Το όνομα αυτού του υφάσματος προέρχεται από τούρκικη λέξη, η οποία σημαίνει παρδαλός. Το ύφασμα που ήταν βαμβακερό -με αυτό έραβαν ρόμπες και πυτζάμες- εθεωρείτο ευτελές . 

Με το υλικό αυτό ξεκίνησα μια σειρά υφασματογραφιών, αφηγήματα που παράγουν τα ρετάλια όταν συνενώνονται με εικαστικό βλέμμα. Το ρετάλι -ως ύφασμα και ως άνθρωπος- είναι ύλη αποκομμένη από το όλον.

 Η επανένωση αυτής της ύλης, συνήθως και δυστυχώς, διέπεται από σκληρή κανονιστικότητα και στις δύο περιπτώσεις: αφενός στην επανένταξη και ενσωμάτωση των ανθρώπων με ψυχικά περισσεύματα, και αφετέρου στη ραπτική, όπου υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι αποκατάστασης σε ένα ενιαίο ύφασμα.

 Το έργο Ρετάλι δανείζεται την κοπτική – ραπτική των ιαπωνικών κιμονό, με πρόθεση να μετουσιώσει ενδύματα ενός κάποιου εγκλεισμού σε οιονεί άμφια, και παράλληλα να αναζητήσει τη ζωγραφική ποιητικότητα των υφασμάτων.