Αλέξης Φιδετζής

Σημείο αναφοράς για το παρόν έργο αποτελεί το κάστρο της Ακροναυπλίας, το οχυρό που βρίσκεται απέναντι από το Παλαμήδι, στο Ναύπλιο. 

Ένας τόπος κατοικημένος από τα νεολιθικά χρόνια, η Ακροναυπλία υπήρξε φυλακή στις αρχές του 20ου αι. και χώρος εξορίας και φυλάκισης/ εγκλεισμού των αντιφρονούντων του μεταξικού καθεστώτος. 

Σήμερα ο χώρος έχει κατακλυστεί από φραγκοσυκιές. Το έργο, αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον του κελιού, καταφέρνει να αποτελέσει αφετηρία στοχασμού επάνω στην ίδια την έννοια του εγκλεισμού. 

Αποτελεί όμως και ένα ευρύτερο σχόλιο πάνω στη “λογική” της μη-οικειοθελούς απομάκρυνσης ορισμένων (και συχνά αυθαίρετα επιλεγμένων) υποκειμένων στο όνομα του οφέλους του συνόλου. 

Παραπέμπει έτσι στο αγκαθωτό ζήτημα του εγκλεισμού ως κοινωνική πρακτική προστασίας για το “γενικό καλό” και ζυγίζει την αποστασιοποίηση με το όφελος της σωματικής, πνευματικής, ακόμα και πολιτικής υγείας του κοινωνικού συνόλου.

 Το γλυπτό και το σχέδιο της Ακροναυπλίας τη μετατρέπουν σε ένα μέρος πέρα από τον χρόνο και το χώρο, αφιλόξενο (όπως ήταν πάντα) και βουβό, που πια η σιωπή του δάσους από φραγκοσυκιές δίνει χώρο για ανασκόπηση της ιστορίας του και της κοινωνίας που διαδέχτηκε.